Al sinds ik de wielersport volg raak ik gefascineerd door aankomsten op een muur. Het liefst niet te lang en niet te kort, zo’n drie á vier kilometer is perfect. En natuurlijk verschrikkelijk steil. Het perfecte recept voor een enorme krachtsexplosie van slechts enkele minuten waarin van alles kan gebeuren.
Waar deze fascinatie vandaan komt weet ik eigenlijk niet. Misschien omdat ik niet genoeg kan krijgen van actie op de fiets. Want hoe steiler de beklimming, hoe langzamer de kilometerteller naar beneden gaat. Misschien omdat renners kunnen sterven en herleven in slechts honderd meter. Misschien vanwege die enorme explosie van ware oerkracht. Ik weet het niet, maar het blijft keer op keer geweldig.
En als er iemand uitblinkt in het winnen op deze steile muren dan is het wel Joaquim Rodríguez. De kleine Catalaan is jarenlang oppermachtig geweest op deze aankomsten. Als Rodríguez het op zijn heupen kreeg, snelde hij er vandoor. Zijn versnelling in de slotkilometer was onnavolgbaar. Soms leek het alsof Rodríguez niet alleen zijn fiets gebruikte. Het leek alsof hij over onzichtbare vleugels beschikte. Vleugels waarmee hij de concurrentie vernederde.
Zo goed als nieuw
Maar zoals dat met alle apparatuur ooit gebeurd, gebeurde dat ook met de onzichtbare vleugels van Purito. In 2014 kreeg hij ze niet meer aan de praat. Gezien zijn 35-jarige leeftijd was dat natuurlijk ook niet zo gek. Maar dit seizoen lijkt hij weer helemaal terug op niveau te zijn. Zijn onzichtbare vleugels zijn weer zo goed als nieuw. Purito reed een geweldig voorjaar en won twee etappes in de Tour.
En dan nu de Ronde van Spanje, zijn thuisronde. De start leek nog wat matigjes, maar op de derde zondag van de ronde was het dan eindelijk zover: de onzichtbare vleugels van Joaquim Rodríguez werden weer tevoorschijn getoverd. In de laatste kilometer sloeg de nu 36-jarige klimmer als vanouds een gat. Eenmaal ondersteund door zijn onzichtbare wapens vloog hij weg bij zijn concurrentie en won.
Pijnlijk verslagen
Ineens is er daar dan ook de kans om eindelijk een grote ronde te winnen, iets wat op het palmares van Rodríguez ontbreekt. Hij won al klassiekers, ritzeges in grote rondes, ritzeges en klassementen in kleine rondes, maar Purito won nog nooit een grote ronde. Tweemaal reed hij in winnende positie, maar in zowel de Giro als in de Vuelta van 2012 werd hij alsnog pijnlijk verslagen.
Dit jaar lijkt het dan eindelijk tijd voor Rodríguez om revanche te nemen. Ondersteund door zijn onzichtbare vleugels lijkt hij bergop een van de sterkste te zijn. En als er dit jaar iemand is die ik de eindzege in de Vuelta gun, dan is het Rodríguez wel. Ja, Dumoulin natuurlijk ook, maar die gaat het niet halen. Sorry. Aru mag heus ook wel eens een grote ronde winnen, maar nu liever nog even niet. Laat Rodríguez alsjeblieft de man van deze Vuelta zijn.
Doe het
Dus Purito: doe het. Win de Vuelta. Doe het voor de journalisten, die een daarmee bestseller kunnen schrijven over jouw carrière. Doe het voor jouw fans, die zich geen wielerleven in kunnen denken zonder jou. Doe het voor Dumoulin, om te bewijzen dat je met het winnen op steile muren ook ooit een grote ronde kan winnen. Maar doe het vooral voor jezelf, je verdient het.
Beeld: brassynn/Flickr
Klik hier voor meer columns
wielervisienl 
Wat een geweldig leuke column over Rodriguez. Heel persoonlijk. Ook al zou jouw verwachting niet uitkomen, dan nog vind ik het super dat je ‘jouw gezicht’ laat zien. Daarmee onderscheid je jezelf. Klasse, Leon!
LikeGeliked door 1 persoon